10-11-12
తెలివి, ప్రతిభ, మేథాతనం అనేవి చాలా సందర్భాలలో ఒకే అర్థం కింద వాడుతూ ఉంటాం కానీ ఇవి అన్నీ ఒకటి కాదు. బిడ్డకు పుట్టుకతో తెలివి ‘సామర్థ్యం’ మట్టుకే వస్తుంది. దీన్ని మెరుగు పరచుకొని ఉపయోగం లోకి తీసుకు ఒస్తే అది ప్రతిభగా, మేథాతనంగా మారుతుంది. తల్లిదండ్రుల నుండి వారసత్వంగా వచ్చిన ‘తెలివి సామర్థ్యం’ పూర్తిగా వినియోగం లోకి తెచ్చేది బిడ్డ పెరుగుతున్న పరిసరాలు.
బిడ్డకు మంచి సామర్థ్యం ఉన్నా అది ఉపయోగం లోకి రావటానికి కావలసిన ప్రేరణ, పరిసరాలు, వాతావరణం కావాలి. బిడ్డ తనలో ఉన్న చేవ దన్నుగా అందుబాటులో ఉన్న పరిసరాలను ఉపయోగించుకొని కష్ట పడితే, తెలివి ఉపయోగం లోకి వచ్చి ప్రతిభగా మారుతుంది. లేకుంటే ఆ చేవ అలాగే ముడి సరుకు లాగా ఉండి పోతుంది. ఇందులో ఉన్న అందం ఏమిటంటే ఎప్పుడు పరిసరాలు అనుకూలించినా తెలివి సామర్థ్యము ప్రతిభగా మారటానికి తయారుగా ఉంటుంది. అవకాశం ఇచ్చి చూస్తే ముడి సరుకుగా ఉన్నవారి చేవ ప్రతిభగా వికసించ ఒచ్చు. ఇందుకు మచ్చు ఏమిటంటే చిన్నతనంలో చదువుకు దూరం అయిన వారు ఆ తరువాత అనుకూల వాతావరణము ఏర్పడి చదువు మొదలుపెట్టినా ఉతికి ఆరేయటాన్ని మనం తరచూ గమనిస్తుంటాము.
తెలివి చేవ దున్నుగా ఉండే ప్రతిభ అనేక రూపాలలో ఉంటుంది. ప్రతిభను కొలవటానికి ఇదమిద్ధం అయిన కొలమానాలు ఏమీ లేకపోవచ్చు కానీ తెలివి చేవను కొలవ ఒచ్చు. ఆ కొలమానాన్ని ఐక్యూ (ఇంటిలిజెన్సు కోషంటు) అంటాం. ఐక్యూ అనేది మెదడు మేనుక పని చేయటంలో చూపే చేవ. దాన్ని ఉపయోగించి చదివితే పరీక్షల్లో వచ్చే మార్కులు సూచాయగా ప్రతిభను సూచిస్తాయి. అయితే మార్కులే తెలివికి కచ్చితమయిన కొలత కాదు. తెలివి ఎక్కువగా ఉండి సరి అయిన శిక్షణ లేక పోయినా, ప్రతికూల పరిస్థితుల్లో పరీక్షలు రాసినా మార్కులు రావు. మార్కులు రాని వారందరిని తెలివి తక్కువ వారని అనలేము. అలాగే పుస్తకాన్ని బట్టీ పెట్టి మార్కులు పొందినా, అడ్డదారుల్లో మార్కులను సంపాదించినా బయటకు అది ప్రతిభగా కనపడ ఒచ్చు కానీ వారికి నిజంగా అంత తెలివి చేవ ఉంది అనలేము. ఒక డాక్టరుకు, కాంపౌండరుకు ఒకే తెలివి సామర్థ్యము ఉంటే డాక్టరు అయిన వ్యక్తికి పరిసరాలు, వసతులను అనుకూలంగా మార్చుకొని చదివినందువల్ల డాక్టరు అవుతాడు. అంటే తన తెలివికి పదును పెట్టి నిపుణుడుగా గుర్తింపు పొందుతాడు. అదే కాంపౌండరుకు డాక్టరుతో సమాన చేవ ఉన్నప్పటికీ ఏ కారణం వల్ల దాన్ని వాడక పోయినా సమాజంలో తక్కువ స్థాయిలో నిలిచి పోతాడు.
ఒక పక్క తెలివి బాగా ఎక్కువగా ఉన్న పిల్లలను, మరో పక్క ఎదుగుదలలో లోపం ఉన్న పిల్లలను మినహాయిస్తే ఒక తరగతిలో ఉన్న పిల్లల సామర్థ్యం కాస్త అటూ ఇటుగా ఒకే స్థాయిలో ఉంటుంది. తరగతిలో వాళ్ళకు ఇచ్చే శిక్షణ కూడా ఒకే స్థాయిలో ఉంటుంది. కానీ పరీక్షలు, మార్కుల దగ్గరకు వచ్చే సరికి పిల్లల్లో తేడా కనిపిస్తుంది. ఎందుకంటే తెలివి పుట్టుకతో వచ్చినప్పటికీ దానికి పదునుపెట్టే కారకాలు బిడ్డకు బిడ్డకు మారుతూ ఉంటాయి. కుటుంబ ఆర్థిక, సాంస్కృతిక స్థితులు, తల్లిదండ్రుల విద్యార్హతలు, పిల్లల పట్ల వాళ్లు చూపించే ఆసక్తి ఇవ్వన్నీ కూడా పిల్లల నైపుణ్యం పెరగటం మీద ప్రభావాన్ని చూపిస్తాయి. అంటే బిడ్డ పరిసరాలకు గురయ్యే విధానాన్ని బట్టి, వారి నుండి పొందే ప్రేరణలను బట్టి ఈ తేడాలు ఏర్పడతాయి.
ఉన్న తెలివిని ప్రతిభగా మారటం రెండు రకాలుగా ఉంటుంది. ప్రతి విషయం మీద కొంత ‘విడిత’ (స్పెసిఫిక్) జ్ఞానాన్ని కలిగి ఉండటం. దీన్ని డ అందాం. రెండోది కొద్ది కొద్దిగా ఉండే ఇలాంటి విడిత జ్ఞానాలు అనేకం కలిసి ‘సాధారణ’(జనరల్) జ్ఞానంగా ఉండటం. దీన్ని G అనుకుందాం. ఈ లెక్కన విడిత జ్ఞానాల కూడిక G=S1+S2+S3+S4... మొత్తానినే సాధారణ జ్ఞానం లేదా తెలివిగా వ్యవహరిస్తాం.
ఒక వ్యక్తి సమాజంలో మనుగడ సాగించాలి అంటే, ఆ సమాజంలో తను నెట్టుకు రావటానికి కావలసిన కనీస ‘సాధారణ జ్ఞానం’ పొందాలి. అంటే ఆ వ్యక్తి తన జీవనానికి కనీసంగా అయినా జ్ఞానాన్ని పొందాలి. అప్పుడే తన రోజు వారి వ్యవహారాలను సరిగ్గా చక్కపెట్టుకోగలడు. మచ్చుకు చదువు (S1), మానవ సంబంధాలు (S2), సమస్య పరిష్కార శక్తి (S3), కళలు (S4), సాహిత్యం (S5), ఉద్వేగాల అదుపు (S6), గణితం (S7)... ఇలా అనేక రకాల ప్రత్యేక జ్ఞానాన్ని లేదా నైపుణ్యాలను ఎంతో కొంత సంపాదించినప్పుడే, ఆ మొత్తం కలిపి సాధారణ తెలివి అవుతుంది. దీనితోపాటు బతుకు తెరువు కోసం ఏ ఒక రంగంలో మరింత విడిత జ్ఞానం పొంది ఉండాలి. ఇది సాధారణంగా పనికి సంబంధించిన నిపుణత అయి ఉంటుంది.
మన విద్యా విధానంలో ప్రధాన లోపం ఏమిటి అంటే, బిడ్డల్ని ప్రాథమిక తరగతుల నుండే మును ముందు చేయ బోయే వృత్తిని గురిగా పెట్టుకుని చదివించటం. జనంలో ఉన్న ఈ పోకడలను డబ్బు చేసు కోవటానికి పుట్టిన కార్పో‘రేటు’ బడుల్లోకి బిడ్డల్ని పంపుతున్నాం. ఇక్కడ పిల్లలకు అర్థం అవుతుందా లేదా అనే దానితో సంబంధం లేకుండా పుస్తకాలలో ఉన్నదాన్ని ఏదో ఒక రూపంలో బుర్ర ల్లోకి దూర్చి తిరిగి దాన్ని మార్కుల రూపంలో బయటకు లాగటమే అక్కడ చేసే పని. అందుకు ఎన్ని అడ్డ దారులు ఉన్నాయో అన్నీ వారు తొక్కుతారు. మన చేత తొక్కిస్తారు. పిల్లలు ఏమయి పోతారో అన్న ధ్యాస వారికి ఉండదు. ఉన్న ఒకే ఒక ధ్యేయం ఫీజు కట్టే పిల్లల్ని వదులు కోకుండా ఏదో రూపంలో మార్కులు చూపించటమే. నిజానికి ఎక్కువ మంది అవగాహన లేని తల్లిదండ్రులకు కావల్సింది కూడా అదే!
ఇక్కడ గమనిచాల్సింది ఏమిటంటే పిల్లలు సాధారణ జ్ఞానం పెంపొందటంలో బడి ఒక చిన్న భాగమే కానీ మొత్తం అదే కాదు. పిల్లలు పొందే జ్ఞానంలో అత్యధిక భాగం సమాజంతో మమేకం కావటం ద్వారా పొందుతారు. అంటే తోటి పిల్లలతో ఆడు కోవటం, వ్యక్తులతో మసలటం, ఇతరుల్ని గమనించటం, వారిని అనుకరించటం వల్ల ఎక్కువ సంగతులు నేర్చుకుంటారు. మన చెడురాత కొద్ది ఇప్పటి పిల్లలకు అలాంటి అవకాశాలు కురచబడి పోతున్నాయి. అందుకు ప్రధాన కారణం చదువు కోసం కేటాయిం చిన సమయం విపరీతంగా పెరగటం. పిల్లలు చదువు కోసం కేటాయించాల్సిన సమయం ఎప్పుడయితే పెరిగిందో, తోటి పిల్లలతో ఆడు కోవటానికీ, ఇతరులతో మెలగ టానికి కేటాయించాల్సిన సమయంలో కోతపడుతుంది. దీనితో సమాజం నుండి నేర్చుకోవాల్సిన సామాజిక సూత్రాలను కనీసంగా కూడా నేర్చుకోలేరు. పిల్లలు బుర్రనంతా క్లాసు పుస్తకాలతో నింపే చదువులతో చదువేతర సామర్థ్యాలకు సానపెట్టే పని తగ్గుతుంది. దాంతో ఆ సామర్థ్యాలు పెంపు చెందక వృధాపోతాయి. అద్భుతాలు సృష్టించటానికి బిడ్డ మెదడులో ప్రకృతి గూర్చి ఉంచిన మేథో సామర్థ్యాలను గుర్తించకపోవటంవల్ల, గుర్తించినా చదువు పేరుతో వీటిని పట్టించుకోకపోవటంవల్ల ఆ సామర్థ్యాలు అలాగే కాలం కడుపులో కలిసిపోతాయి.
No comments:
Post a Comment